ADEN'in RÜYASI - Semina Coşkun

“Gittim diyorum, anlamıyor musun anne?” diye bağırdı Aden, ama annesini bu yalana bir türlü inandıramıyordu. “Sen o küçük beyninle ancak kendin gibileri kandırırsın Aden! sen beni aptal mı sanıyorsun? Tanrı’nın cezası... Sokaklarda sürünmek istemiyorsan defol okuluna git.” “Tanrı senin gibi bir anneyle asıl beni cezalandırıyor.” dedi Aden, dişlerini sıkarak. Sonra hızla babasının içinde beklediği aracın ön yolcu koltuğuna bindi. Babası çaresizce annesi ile bakışıyordu. Aden onun dikkatini dağıttı. “Gitmiyor muyuz?” Babası ona dönüp kaçamak bir bakış attı ve gaza basarak oradan uzaklaştı. Babası her zaman arada kalıyordu. Aden’i de seviyordu karısını da... Onların arasında nasıl tercih yapabilirdi ki? Ama Aden annesiyle her kavga ettiğinde babasını annesine karşı doldurmaya, onu annesinden uzaklaştırmaya çalışıyordu. Hatta bir keresinde babasına, eğer annesinden boşanmazsa evden gideceğini söylemiş ama babası ona haddini bilmesi gerektiğini, aksi halde onu kendisinin evden atacağını sö...

Okan’ı aldıktan sonra emniyet binasının önüne gidip, Tamer ile Melisa’yı aldı. Okan, yeğenini akşam yemeğine davet etmişti. Önder’de arkadaşı olduğu için Fırat’ı... sonuçta yabancı değildi ve uzun zamandır o evde yaşadığından dolayı, artık o da birilerini yemeğe davet edebilirdi. Merkezden uzaklaşıp köy yoluna girdiklerinde Önder arkalarından onları takip eden bir araç gördü ve hemen tanıdı. “Arkamızdakiler bizim karşıdaki eve taşındılar.” diyerek açıklama yaptı, ama bu hiç kimsenin ilgisini çekmemişti. Herkes sessiz bir şekilde aracın farlarının aydınlattığı yolu ve lapa lapa yağan karı seyrediyordu. “Sizin araştırdığınız yangın olayı var ya, o yanan evin sahipleri.” diye ekledi Önder. Bu kez Fırat ile Melisa’nın ilgisini çekmeyi başarmıştı. İkisi de öne doğru eğilip başlarını Önder’e yaklaştırdılar. “Ciddi misin? köyde ne işleri var ki?” diye sordu Fırat. “Galiba kalacak başka yerleri yok. Ayrıca...” dedi Önder ve durakladı. Aden’in okuldan arkadaşı olan Mert’in kaybolduğunu, polisl...

Babası temizlik malzemesi almak için şehir merkezine gittiğinde, evde annesiyle ve kardeşiyle yalnız kalmıştı. İkisi de uyanmıştı ama annesi hala yatıyordu. Bora ise odasına gitmiş, valizinin kilidini açmaya çalışıyordu. Onlara sabah kapılarına gelen polislerden bahsetmemişti. Annesinin soru bombardımanına detaylı cevaplar vererek onu bilgilendirmeye hali yoktu. Ayrıca annesi yine kavga çıkacaktı. Buna artık katlanamazdı. Şu an tek istediği eve temizlik yaparak kafasını dağıtmaktı. Babası geri döndüğünde arabanın bagajı neredeyse doluydu. Hem temizlik malzemeleri hem de yiyecek alışverişi yapmıştı. Dün akşam buraya geldiklerinden beri hiçbir şey yememişlerdi. Şu an açlıktan midesi kazınıyordu. Annesi nihayet kısa süre de olsa depresyondan çıkmaya karar verdi ve yattığı yerden kalkıp, kahvaltılık malzemelerini küçük saklama kaplarına koyarak küçük bir kahvaltı sofrası hazırladı. O sırada Aden kahvaltı edecekleri masayı temizliyor, babası da piknik tüpünde çay yapıyordu. Şu an boş boş ot...

Bu ailenin ne kadar sorunlu olduğunu şimdiden anlamaya başlamıştı. Hatta Hakan amcayla oğlunun neden onlarla konuşmadıklarını da... Daha ilk günden evlerine polis gelmişti. Belki de evlerinde çıkan yangından dolayı gelmişlerdi. Önder bunu düşününce hemen ön yargılı olmaması gerektiğini anladı ve onlarla ilgili kötü düşünceleri aklından çıkarmaya çalıştı. Yine de en iyisi onlardan uzak durmaktı. Kampüse vardığında arabasını otoparka park etti ve binaya girip kantine gitti. Küçük odaya girip montunu ve atkısını çıkarıp çalışmak için hazırlanmaya başladı. İş başına geçtiğinde ise bir an durup merakla etrafa bakındı. Kantinde birkaç polis memuru öğrencilerle konuşuyordu. Biraz sonra Faruk amca yanına gelip ona açıklama yaptı. “Öğrencilerden biri kaybolmuş, onun için gelmişler. İfade alıyorlar.” “Kim?” diye sordu Önder, gözlerini memurlardan ayırmadan. Bu sorunun saçma olduğunu düşündü, buradaki öğrencileri yalnızca sima olarak tanıyordu. İki kişi hariç hiçbirinin adını bile bilmiyordu. Ade...

Buraya geldiklerinden beri evde kavga gürültü eksik olmuyordu. Babası Bora’nın valizinin kilidini kıracağını söylüyor, Bora o valize çok para verdiğini, bunu yaparsa evde kıyametin kopacağını söylüyor, annesi ise onların aralarındaki bu kavgadan dolayı çıkan gürültüden kafasının patlayacağını söyleyerek susmalarını istiyordu. Bunları söylerken eve geldiklerinden beri kavga gürültü çıkaranın ve kıyameti koparanın kendisi olduğunu unutmuş olmalıydı. Huzursuzluk çıkarmadığı tek bir şey olmamıştı. Henüz yerleri temizlenmeyen eve ayakkabılarıyla girdikleri, kapının arkasında uzun uğraşlar sonucu ördüğü kocaman ağında duran örümceği öldürmedikleri, valizleri yerde tekerleri üzerinde sürerek odalara götürdükleri için bağırıp durmuştu. Çıkardığı son tartışma bunların hepsinden daha saçmaydı. Evde yiyecek hiçbir şey olmadığı için babasıyla kavga etmişti. Yıllardır boş olan ve henüz birkaç saat önce geldikleri bir evde nasıl yiyecek bir şeyler olabilirdi ki? Evdeki yataklar toz içindeydi. Üzerle...

Yemekleri ocağa koyup pişmeye bıraktı. Şehre gidip Okan’ı işten alması gerekiyordu. Hakan amcayı ocaktaki yemeğe bakması için tembihledikten sonra üzerine montunu ve atkısını alıp evden çıktı. Hava henüz yeni kararmaya başlamıştı. Aracına doğru ilerlerken dışarıda bir hareketlilik fark etti. Yaklaşık elli metre ilerideki boş evin önünde bir nakliye kamyonu, iki tane de JEEP vardı. Merakla ne olduğunu anlamaya çalışırken Hakan amcanın sesini duydu. “Yemeğin altını ne zaman kapatayım?” Önder ona kaçamak bir bakış attıktan sonra tekrar karşıya döndü. “Yirmi dakika sonra kapatabilirsin, fazla pişerse dağılır. Bunlar kim, ne için gelmişler?” “Onlar mı? Mahmut’un kızıyla torunları. Ah... Damadı da gelmiş. Bu kamyon neden gelmiş acaba?” diye geveleyerek, onun yanına yaklaştı Hakan amca. “Normalde yazın gelirlerdi, sadece çocuklar kalır bir hafta sonra giderlerdi. Onları uzun zamandır ilk kez görüyorum.” “Neden? Geçtiğimiz yaz gelmediler mi?” “Hayır. Mahmut ile karısı öldükten sonra bir daha ...

Gözlerini açar açmaz yataktan fırladı. Ayakta, olduğu yerde öylece kala kaldı. Etrafına bakarak önce nerede olduğunu, sonra da biraz önce neler olduğunu algılamaya çalıştı. Derin derin nefes alıp veriyor, aynı anda boğazını tutuyordu. Sanki biri uzun süre boğazını sıkmış, onu nefessiz bırakmıştı. Ama kaldığı odada onu boğacak kimse yoktu. Odada sadece erkek kardeşi vardı, o da uykudaydı. Hızla pencereye yönelip camı açtı ve derin derin buz gibi ve temiz havayı soludu. Bu onu yavaş yavaş kendine getirmeye başlamıştı. Artık neler olduğunu algılayabiliyordu. Polislerin onları yerleştirdiği pansiyondaydı ve biraz önce yaşadığını sadığı şey aslında bir kabustu. Bunu hemen yazmalıydı ama yanında hiçbir şey yoktu. Evleri polis tarafından hala mühürlü olduğundan henüz evlerine girememiş, hiçbir eşyalarını alamamışlardı. Babası bugün izin alacak ve annesiyle beraber eve giderek bazı kişisel eşyaları alacaklardı. Aden’de onlarla gitmek için yalvarmış, güçlükle izin alabilmişti. Çünkü defteri oda...